Σαράντα χρόνια είναι πολλά για καταναγκαστικές γιορτές. Δε θέλω να γιορτάσω άλλο. Ποτέ δεν ήθελα... τώρα δεν αντέχω. Μου τα είπατε στα σχολεία. Μου τα μάθατε δια της βίας με εφημερίδες και κανάλια. Αλλά μεγάλωσα και δε μπορώ άλλες ημέρες μνήμης, ειδικά τώρα που, τριάντα οκτώ χρόνια μετά, ακόμα περιμένω μια ημέρα ευθύνης. Εντάξει με τη μνήμη της γενιάς μου, την κατασκευάσατε όπως θέλατε, κόβοντας όλες τις ενοχλητικές παρανυχίδες, διαλύοντας κάθε κακόβουλη αμφιβολία με σωρούς από κόκκινα γαρύφαλλα και τραγούδια χελιδόνια και μνημόσυνα σε κενοτάφια. Με την ευθύνη της δικής σας της γενιάς τι θα γίνει? Θα προσπαθήσει έστω, κάποιος από τις συντονιστικές επιτροπές σας , αν όχι να την αναλάβει, τουλάχιστον να την επισημάνει? να βγαίνει μία φορά το χρόνο –καλή ώρα σαν τη γιορτή σας- στις...22 Ιουνίου, σε εθνικό δίκτυο και να λέει μια λέξη? ένα "Αποτύχαμε" ?
Ποτέ δεν είναι αργά....αλλά τώρα είναι. Σε δέκα χρόνια θα πεθάνετε όλοι. Μαζί θα πούμε αντίο και στους ήρωές σας. Αυτούς που - ευτυχώς ή δυστυχώς- δε θα καθήσουνε ποτέ δίπλα σε Καποδίστριες Λεωνίδες και Κολοκοτρώνηδες, σε Σπύρους Λούηδες και Γιαλοψούς, σε Σολωμούς και Ισαάκ.Γιατί όλοι αυτοί έχουν όνομα. Και δε θα φταινε αυτοί που εσείς γεμίσατε μουντζούρες μια ιστορία την οποία -είτε από χαρά, είτε από τρέλα για δόξα και εξουσία, είτε από ματαιοδοξία- βιαστήκατε να γράψετε στο γόνατο, αγνοώντας πως αυτή γράφεται από μόνη της. Αν είναι βλάσφημα και ασεβή όλα αυτά, από μια γενιά που δεν έμαθε να εξεγείρεται σαν τη δική σας, αλλά την μάθατε να «πολεμάει» όπως εσείς, με μίζες, ρουσφέτια και κομματικές ταυτότητες, μπορεί να είναι γιατί έγινα χοντρόπετσος, συνηθισμένος σε θανάτους όχι και τόσο «ηρωικούς», πεζούς, από φωτιά ή ξύλο, από ασφυξία σε φλεγόμενα κτίρια τραπεζών, από συρράξεις με κουκουλοφόρους και «γνωστούς αγνώστους», δικής σας επινόησης και κατασκευής, γεννημένους μέσα απ’την πόρτα του πολυτεχνείου σας.
Μη με ξανακαλέσετε παρακαλώ σ’αυτή σας τη γιορτή. Για τα επόμενα επτά-οκτώ χρόνια που θα έχετε ακόμα μούτρα να τη διοργανώνετε, αγνοήστε με. Εμένα και κάποια εκατομμύρια Έλληνες ακόμη που περιμένουμε πως και πως να φύγετε, για να ξεχάσουμε αν είμαστε δεξιοί ή αριστεροί. Αφού δε μάθατε ακόμη να ντρέπεστε για ό,τι κάνατε, τουλάχιστον μη μου ζητάτε να το γιορτάζουμε παρέα. Γιατί όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, κι ακόμη κι αν όσα λέτε ότι γίνανε εκείνες τις μέρες είναι αλήθεια, ακόμη πιο αλήθεια είναι όσα δεν έγιναν τα χρόνια μέχρι σήμερα. Όταν γυρίσει ο γιος μου απ’το σχολείο και μου πει για τη γιορτούλα τη σημερινή τους, δε ξέρω αν θα γελάσω ή θα οργιστώ, αν θα του προτάξω έναν αντίλογο ή αν θα βουλιάξω πιο πολύ στον καναπέ μου, αυτόν που μου αγοράσατε να κρύβω από κάτω τις αδυναμίες μου και τις βρομιές σας. Ξέρω όμως τι θα θυμάται και τι θα τον νοιάζει στα είκοσί του. Και δυστυχώς αυτό θα’ναι το πρώτο από τα τρία που δεν καταφέρατε ποτέ. Ψωμί. Την Ελευθερία την πουλήσατε, οριστικά και δια παντός, εσείς, ω τιμημένη του πολυτεχνείου γενιά, θύμα των ονειρώξεών σας για εξουσία.
Ναι, είμαι βλάσφημος και ασεβής, αφού έτσι σας βολεύει. Και το ’46 ήμουν αντάρτης στα βουνά. Και το ΄67 φασίστας βολεμένος, και το 81 ζιβάγκο και παιδί της αλλαγής. Αφού δε θέλατε να δείτε ότι είμαι αλήθειας, φορτώσατε ταμπέλες και ξενοιάσατε. Μόνο που δε μου απαντήσατε ακόμη πόσο σημασία έχει αν είμαι γιος του οδηγού που γκρέμισε την καγκελόπορτα ή αν ήταν ο πατέρας μου που πλακώθηκε πίσω από αυτήν.
