μπαίνοντας, ούτε είχα όρεξη για πολλά, ούτε πρόσεξα
τίποτε αξιοσημείωτο. Ένα-τυπικό που ήθελε να φαίνεται μοντέρνο- καφέ, με 64
γεύσεις εσπρέσο και 27 χρώματα τσαί, πράσινα σκαμπώ και ποπ αρτ ταπετσαρίες,
μια Δευτέρα πρωί, δύο βήματα από την πλατεία της Κατερίνης. Ούτε πονηρεύτηκα
όταν με τράβηξε η χαρά από τη μύτη, και αντί να πάω στο μπαρ, έφυγα ευθεία στο
ασανσέρ στο βάθος. Φυσιολογική παρόρμηση, σκέφτηκα, όχι και πολύ ασυνήθιστη για
τα δεδομένα μου. Ανελκυστήρ παλαιού τύπου, αυτός που υπάρχει σε κάθε οικοδομή
των 70s, πόρτα βαμμένη με μπεζ λαδομπογιά, δύο ραγισμένα
τζαμάκια και ταμπελάκι άτομα 3. μπαίνω μόνος μου (δεν είμαι και πολύ σίγουρος)
και πατάω το βρώμικο κομβίο με τον αριθμό 94… πάλι καμία απορία και κανένας συνειρμός…τι πιο
φυσιολογικό από μια ενενηντατετραόροφη οικοδομή στο κέντρο της κατερίνης, με
ένα espresso bar με
πράσινα σκαμπώ στο ισόγειο? Στο τέλος της ανοδικής διαδρομής, σαρανταπέντε
λεπτά ή (με την ίδια πιθανότητα) δώδεκα δευτερόλεπτα αργότερα, ανοίγει η πόρτα
και βγαίνοντας πατάω χόρτο ( γκαζόν, the American way, τύπου central park και γήπεδο baseball), και όπου κοιτάω γύρω μου βλέπω ζευγαράκια να
αγκαλιάζονται και παιδάκια με καπέλα να τρέχουν, καρότσια με hot dog και ένα
σωσία του Michael Jackson ( η μήπως τον ίδιο?) με άσπρο μεσάτο σακάκι και
διπλό κασετόφωνο στους ώμους που παίζει supremes.. ατάραχος κατρακυλάω το λοφίσκο, στην κορυφή του
οποίου παραμένει παρκαρισμένος ο θάλαμος του ασανσερ, και κάπου στο βάθος ακούω
θάλασσα και χαζοβλέπω σκούρα μπλε κύματα. Περπατάω στο χωμάτινο δρομάκι και
στον ορίζοντα σκιές από ουρανοξύστες (μεγάλους όμως, με ένα εκατομμύριο
διαμερίσματα ο καθένας), όχι πολλές, πέντε ή έξι, στην ίδια πλευρά μιας
λεωφόρου εκατό μιλίων, που φαίνεται να χωράνε όλο τον πληθυσμό του μεγάλου
μήλου. Υποθέτω πως σε ένα από αυτά τα διαμερίσματα είναι το στούντιο του andy ,
σε κάποιο άλλο το διαμέρισμα του woody allen , σε ένα πατάρι ηχογραφεί ο elvis και σε μια
κρεβατοκάμαρα καμιά δεκαριά ορόφους παραπάνω, η merilyn ψιθυρίζει
«happy birthday Mr. President». Χαμογελάω με τα καρέ, σφυρίζω το «summertime» από Janis, αλλά
ο ήλιος με θαμπώνει και μισοκλείνω τα μάτια σκύβοντας. Όταν τελικά τη βλέπω,
είναι ήδη πολύ κοντά. Και πολύ αργά. Υβρίδιο τζειν μανσφιλντ και μίλα γιόβοβιτς
στο πέμπτο στοιχείο, αέρινη και γήινη. πουά πουκάμισο, ανοιχτό όσο πρέπει και
κόκκινα χείλη, χαμόγελο και μάτια ένα. Βγάζω τα ακουστικά (χωρίς να αναρωτιέμαι
γιατί φοράει κανείς ακουστικά σε ανοιξιάτικη βόλτα στη Νέα Υόρκη, σάββατο πρωί)
της τα φοράω ανάποδα στο λαιμό, κάνω το καλώδιο χαλινάρι και παίζουμε αλογάκι,
σαν πολύχρωμη, αθώα διαφήμιση τσιχλόφουσκας των φίφτις... όταν ξανανοίγω
κανονικά τα μάτια, την ακούω να με ρωτάει αν θέλω ζάχαρη..
no thanks,
sugar!.. σφίγγω το φρέντο τρόπαιο στο
χέρι και ξαναβγαίνω ηττημένος θριαμβευτής στη Μαρτίου, δίπλα στην πλατεία. κοιτάζω διερευνητικά το μικρό λευκό καλαμάκι και θυμάμαι ένα παλιό κόμικ στη βαβέλ που έλεγε
για σκουληκότρυπες.-
