Αυτό είσαι...Μόνος.
Ένα κεφάλι γεμάτο χρυσάφι,
πολύτιμο, γυαλιστερό, βαρύ και δύσχρηστο,
και πέντε ανάσες πνιγμένες καπνούς.
μαξιλάρι με αγκάθια και δωμάτιο ζεστό,
ιδρώτας,
τελευταίο ρεφρέν σε τραγούδι που κανείς δε
βαριέται
και κανένας δεν τραγουδά.
Μισός και μόνος, με μοναξιά ολόκληρη,
θριαμβευτική και κόκκινη,
ίδια όλα τα βράδια
και κάθε βράδυ νέα.
γιατί έτσι πρέπει να πονάνε οι πληγές,
καινούργιες,
κι ας κουβαλάνε χρόνια και ξενύχτια άχρηστα
στις
ματωμένες πλάτες τους..
φαίνονται οι καημένες μια χαρά
αλλά κρύβουν κάτω απ’το δέρμα
σαράκια-νυχτερίδες,
διψασμένα για οινόπνευμα
που την ημέρα ξεκουράζονται,
σκεπασμένα με ημικρανίες ως και τα μάτια,
σε πέτρινα ανήλιαγα κρεβάτια
σκαμμένα πίσω απ’τους κροτάφους
και όταν, με το πρώτο χτύπημα στα τύμπανα,ξυπνάνε
τσαλαβουτάνε με γυμνές πατούσες σε ρυάκια
αδρεναλίνης
και γράφουνε
με δάχτυλα μακριά και πεντακάθαρα
στιχάκια στις φωνητικές χορδές
θα πεθάνουνε για λίγο,
νωρίς το πρωί,
σωροί απ’τις σωρούς τους θα σκορπίσουν στα
σεντόνια
μια
ευωδιά που κάποιοι τη μπερδεύουνε με χνώτο..
λογικό,άμα σκεφτείς,
πως παίζει να μην έχουνε μυρίσει έρωτα ποτέ.-
