Να ήμουν το αγόρι που του έκλεβες τα μολύβια στη Δευτέρα Δημοτικού
Ο φίλος σου στο κάμπινγκ
Να μην υπήρχαν τότε δονητές, γραβάτες και στενά φορέματα
Να με είχες δει μία φορά σε μια πλατεία
Να τρώγαμε απ’το ίδιο παγωτό και να γυρνούσαμε την πλάτη στα ηλιοβασιλέματα-ότι χρώμα και να είχαν
Να ήταν τα καράβια μας χάρτινα, από αυτά που δε σε πάνε σε νησιά
Να μην υπήρχε πριν
Να μην ξέραμε πως υπάρχει μετά
Όταν τα δάχτυλά μας ακουμπούσανε, να πέφτανε οι καραμέλες στα τσιμέντα
Και το χαμόγελό σου να μη σήμαινε τίποτε
Να ήμασταν δύο ρε, όχι ένα
Να μη χρειαζόταν να είμαστε ένα
Να περιμέναμε τις Κυριακές να ανοίξει η τηλεόραση
Να μη γυρνούσανε ανάποδα τα να, να γίνουν αν
Βολικά να χωρούσανε στις τσέπες μας, να μη χρειαζόταν να χωράνε στο μυαλό μας
Να ήσουν η φίλη μου απ’τον τέταρτο, απ’το κολυμβητήριο, απ’το σχολείο
Για να μη χρειάζεται κάθε στιγμή να αποδεικνύω ότι έχω αρχίδια
Για να μη σε νοιάζει που δεν έχω
Να ξημερώνανε Δευτέρες να σε δω
Να φεύγαμε χωρίς αντίο, να χωριζόμαστε χωρίς να κοιτάμε πίσω
Να μην κοιτούσαμε μπροστά
Να είχες μεγαλώσει τώρα πια και να βλεπόμασταν τυχαία, μια στο τόσο,στο δρόμο και στις τράπεζες
Να βόλευε.-