Φοβάμαι
τελικά πως μουσική είναι αυτό που συμβαίνει όταν λάθος βλέμματα συναντιούνται.
Υπάρχει εκεί, και πιο πολύ τη μυρίζεις παρά την ακούς, με αυτή την αιχμηρή οσμή
της απόγνωσης. Σαν από χαμόγελο πικρό πριν απ’το δάκρυ, σαν υγρασία όμορφα
ενοχλητική, σαν πέντε λέξεις που μοιάζουνε χαριτωμένα άσχετες αλλά τρυπάνε το
μυαλό γιατί θα πλήρωνες τα πάντα για να’χουνε γραφτεί για σένα, ή τουλάχιστον
να μην το γνώριζες πως δεν. Αλλά δεν...οπότε το beataki συνεχίζει και κάνεις πως το χαίρεσαι κουνώντας το κεφάλι με ύφος
τεχνηέντως αδιάφορο, χτυπάς το πόδι στον ίδιο ρυθμό, τέμπο σταθερό, 115 στο
λεπτό, μονότονο όσο σου χρειάζεται για soundtrack κάλυψης αμηχανίας. Φωνητικά ελάχιστα, αυτές οι πέντε λέξεις. Οι ίδιες
μα άλλες, γιατί ίδιες θα ήταν αν σου τις διάβαζαν realtime ή αν σου τις τσαλάκωναν στην τσέπη
σε χαρτάκι μουσκεμένο απ’τον ιδρώτα της παλάμης. Ρουφάς καπνό και αδιαφορία,
μαζεύεις εικόνες που αποθηκεύονται σε
φάκελο με όνομα συνθηματικό, καταδικασμένες να ζήσουν μια αιωνιότητα σε ψηφιακή
μορφή, βαριές μα άυλες, όπως οι νύχτες που ζεις για να τις βλέπεις να πεθαίνουν
όταν γυρίζεις μόνος.Αυτό φοβάμαι τελικά, πως μουσική είναι αυτό που σου
συμβαίνει όταν δεν είσαι εκεί,που δεν τελειώνει,σαν φάρμακο-ορός σε φλέβα που στάζει ρυθμικά, αιτία απόλυτη που είσαι ζωντανός μαζί και
ναρκωμένος.
