σ κ ώ τ α

..από ψαρόβαρκες βράδυ αυγούστου,

σε θάλασσα κυματιστή, μία πάνω απ’τον ορίζοντα και μία κάτω.

σε οθόνη κινητού,  σημάδι από μήνυμα που άργησε όσο έπρεπε

ή πίσω από σύννεφα,

αστέρι σκαλωμένο στην ουρά αεροπλάνου

 που βρήκε τον πιο ηλίθιο τρόπο να πουλήσει την ελευθερία του.

έντονα και καυτά

σαν φωτιά που την πηδάνε στις πλατείες

και γεννάει εκατομμύρια πυροτεχνήματα στιγμιαία

και σαν από μικρό αυτοκίνητο σε χωματόδρομο

που πιο πολύ από τη νύχτα ενοχλεί τη μνήμη.

και... από όλα αυτά τα φώτα

τα αέρινα και ποιητικά

διάλεξα να’μαι λαμπάκια Χριστουγέννων

τα παλιά, ξέρεις..

πολύχρωμα και αγκαθωτά

αθόρυβα

δεμένα σε πράσινο χοντρό καλώδιο

που κι ένα να καεί το αλλάζεις

έτσι,

για να  συνεχίζω να αναβοσβήνω σε τέμπο σταθερό

βαριά, ευχάριστη, ενοχλητική

ατέλειωτη εναλλαγή σιγουριάς και τίποτε.