ή θα μιλούσες
ή κανείς...εύκολη απόφαση
κι αν
είναι αυτά τα όμορφα και τα πικρά
που γεννιούνται λίγο πιο πίσω απ’το μυαλό σου
ξημερώματα
να σε τρομάζουν
εύκολη απόφαση να τα βουτάς σε ζάχαρες
και να τους χαρίζεις
λίγες δεκάδες δευτερόλεπτα
εκεί ακριβώς που θα έπρεπε να ζουν για πάντα…
στο
σκοτεινό και υγρό σου στόμα,
στης γλώσσας σου τις άκρες,
νήπια σε παιδική χαρά,
αγάπες με ειδικές ανάγκες,
να κάνουν σάουνα με τους καπνούς απ΄τα τσιγάρα σου
και ισορροπία ανάμεσα στο να τα καταπιείς ή να τα φτύσεις.
Κάθεσαι σε μουσκεμένα
μαξιλάρια από ίδιες νύχτες
κοριτσάκι από σελίδες κόμικ ασπρόμαυρου
πόδια
κλειστά σφιγμένα και κλειδώσεις ιδρωμένες
δαγκωμένοι αντίχειρες και βλέμμα επιμελώς κενό.
Διαβάζεις φωναχτά έξυπνα
συνθήματα σε άγριους τοίχους,
χαζές δικαιολογίες για όλα τα κόκκινα «έλα»
που βιάστηκες να θάψεις στους σωρούς από
τα άχρωμα «γειά».
Την ώρα που πατάς ξανά το στριφογυριστό βελάκι,
σίγουρη πως
καλύτερα repeat παρά μπλεξίματα,
όλο αυτό
που νόμιζες πως προτιμάς να σου χαιδεύει το λαιμό
βγάζει
ασημένια αγκάθια και σου ματώνει τον αυχένα
γίνεται τραχύ κορδόνι και σφίγγει τους καρπούς
γεννάει επτά ουρές και ψάχνει για την πλάτη σου.
κάθε σου απόφαση εύκολη και
ένα σημάδι λιγότερο στο δέρμα …. τι κρίμα.-
