φωτογραφία

νερό που τρέχει και αέρας κρύος.

στους τυχερούς όποιους δε μάτωσαν τα πέλματα απ’το κυνήγι του έρωτα,

ποτάμι κάτω από αψίδα πέτρινη στην πίνδο 

και τελευταία από μελτέμι αναπνοή ανάμεσα στα σκέλια των κυκλάδων….

άχρηστα κάτω άκρα για ζωή που ξοδεύτηκε μισή,

στηρίγματα άφθαρτα ,αχρησιμοποίητα, ατελή.

νερό που τρέχει και ήλιος ζεστός

 πολλών ατύχων

πληγή αγαπημένη,

καρφί σε δέντρο που στηρίζει αιώρα

να ακουμπάει το γέλιο  μετέωρο και κρουστό

να το πηγαινοφέρνει να χαζεύει η γη τον ίσκιο του,

γκρίζο σεντόνι να σκεπαστούν οι επόμενοι

που θα ‘ρθουνε φουριόζοι να ξαναχτίσουν την ψευδαίσθηση

πως όλα είναι δω.

κι αφού δεν είναι

θα τους κληρώσει να γεμίσουνε κι αυτοί τα αμπάρια

να βολοδέρνουν στη μεσόγειο μέχρι το αυριανό λιμάνι

σε κύκλο ανοιχτό που είναι πάντα σήμερα

νερό που έτρεχε, βρώμικο έλος

ήλιος χλωμός και αέρας πνιγηρός

-για τους πολλούς αυτά-.

στους τυχερούς όποιους δεν έδωσε χέρια ο Θεός

να προσπαθούν να τα γεμίσουν άσκοπα

να αρπάξουν τη στιγμή του διπλανού

ή να τα τρίβουν για να ζεσταθούν

ξημέρωμα σε παραλία με άγνωστη γυμνή μελαχρινή

βότσαλα γυαλισμένα και φύκια ξερά..

δώρο αρκετό η απώλεια

 και πολύτιμο

…για εδώ τουλάχιστον που δεν υπάρχουν και πολλά να αγγίξεις.

athens underground

Παίρνοντας τον υπόγειο για το Βορά

κάτι τον κάνει να ονειρεύεται....

Ανάμεσα στις στάσεις μοντάρει τη ζωή του, και δεν πετάει ούτε καρέ,

γιατί θα βγάλει και από το director´s cut ένα σημαντικό ποσό

-υποθήκη για την υστεροφημία του-

και πριν τελειώσει έχει ήδη γράψει το σενάριο για τα επόμενα

και είναι έτοιμος να βγει στους δρόμους,

και να φωνάξει,

και να κομματιαστεί

..μέχρι όλη η Γη να μυρίσει το άρωμά του.

Τραβιέται στις γωνίες και το κάνει ως το τέλος

εκατοστό-εκατοστό κερδίζει τις αδυναμίες του

και πριν προλάβουν να μαντέψουν την πορεία του

κλείνει τα μάτια και γίνεται διάφανο ολόγραμμα

δαγκώνοντας στα χείλη μια αρχαία προσευχή

που άλλοι τη λένε Αγάπη...

λίγο τον νοιάζει για τις λέξεις, λιγότερο ακόμα για τις έννοιες

όταν νοιώθει το παιδί που κουβαλάει στο δεξί του ημισφαίριο

να διεκδικεί το φως

....αυτό που εσύ λες Αγάπη.

Λίγο τον νοιάζει για τις λέξεις, γιατί αυτό που εκείνος ξέρει για αγάπη

τον τρωει σε κάθε στροφή

τον πνίγει

κι ακόμα πιο πολύ....τον γαληνεύει

Η Στιγμή.

Αυτό που όλοι μάθανε να λένε Αγάπη

τι?

τι θυμάσαι πιο πολύ;Τι σε ζορίζει και τι σε καίει;Τι σε φτιάχνει και τι σε κάνει να δαγκώνεις το πάνω χείλος σου μέχρι να το δεις να ματώνει;Και αν δεν είναι η σκέψη μου που σου προκαλεί αυτή τη γλύκα και τη ζέστη, τη χαλάρωση,ίδια με σαββατιάτικο πρωινό Νοέμβρη, με συννεφιά σαν των ματιών σου και λερωμένα τζάμια από τη χθεσινή βροχή,και αν δεν είναι η τελευταία μου φορά που σε ακουμπούσα ακόμα ζωντανή στις άκρες απ’το δέρμα σου,έντονη και προδότρια,σαν αποτύπωμα από σοκολάτα στην πόρτα του ψυγείου,μπορεί να είναι η μυρωδιά σου από βανίλια μαύρη και στρόγγυλα κομμάτια σοκολάτας και μελιού,καπνός ιερός που μου ζαλίζει τα ρουθούνια και μου γεμίζει το μυαλό αδειάζοντας το,και με κάνει να πιστεύω πως με σκέφτεσαι όπως και γω.ναι,πες μου τι θυμάσαι πιο πολύ,αν όχι τη φωνή μου να ενοχλεί του κόσμου σου τους ήχους,σα βότσαλο σε λίμνη, σαν σφύριγμα από αέρα στα σύρματα έξω απ’το παράθυρό σου, αν όχι τις λέξεις που σκορπάω στα πόδια σου χρόνια τώρα, κάθε πρωί, σαν κύβους δωδεκάχρονου που σου ζητάει επίμονα να παίξετε,απλώς και μόνο για να το σιγουρέψει πως δε θα ξεχνάς.Άραγε τι να θυμάσαι πιο πολύ αν όχι τον ιδρώτα στη γραμμή της πλάτης σου και δυο πνιγμένες λέξεις,αν όχι τις κραυγές απ’τα χαμόγελα και τις ματιές και τα μισόλογα.Κι αν όλα ή αν και τίποτα ακόμα δε θυμάσαι,καθόλου δε θα με εμποδίσει αυτό να βρίσκω εσαεί μικρά χαρτιά,όμορφα σαν καταφύγια και κρύα σαν όλους τους Φλεβάρηδες πριν απ΄τον έναν,να τα γεμίζω λέξεις και χτυπήματα στο πληκτρολόγιο και να τα απλώνω ως τις τέσσερις γωνιές τους,να τα ασχημίζω και να τα ζεσταίνω, κι ύστερα να τα τυλίγω γύρω από χαλίκια,να τα στριμώχνω στην παλάμη μου όταν θα τρέχω κάτω απ’το μπαλκόνι σου,να τα πετάω στα τζάμια σου όταν  νομίζεις ότι πας να με ξεχάσεις.