Δίπλα στο πληκτρολόγιο, δεξιά,
σε κάποιο άθλιο
κουβαδάκι από τσίγκο
φύτρωσε ένα δέντρο από σύρματα.
υπάρχουν φυσικά και οι απέναντι
που λένε πως ήρθε ένας
και το ‘φτιάξε
από συνδετήρες
αλλά δεν ξέρουν
πως είχα καιρό
που -με τα
μαζέματα απ’τις σκέψεις της ημέρας-
πότιζα μια άδεια γλάστρα
και κάθε μισό ποτήρι έλεγα και ένα ξόρκι αλάνθαστο
σοβαρό όπως α-μπε-μπα-μπλομ
και πανούργο σαν ξενυχτισμένο απωθημένο
σε χαμηλό με δύο πάγους.
ύστερα έκανα
πως πατούσα enter και alt+Ctrl+del
και έφερνα δυο βόλτες το ποντίκι
σε μια ιεροτελεστία σταθερή χωρίς κανέναν προφανή
σκοπό
ακριβώς σαν μία κουταλιά καφέ και μία ζάχαρη
ζευγαρωμένες σε ζεστό νερό
μόνο για την
απόλαυση του πρώτου αγγίγματος στα χείλη
πανάρχαιο τελετουργικό
και κόλπαζόρικαπουκάνουνστηνΙνδία.
…μέχρι να γίνει ένας όλοι αυτοί που λένε πως το
φτιάξανε
και να έρθει να το διεκδικήσει
θα συνεχίσω να κρυφογελάω στο τέλος κάθε νύχτας
κι όταν θα γίνει, θα ζήσω αυτό το dejavu θριάμβου,
που, πριν κλείσει η πόρτα,
θα βγάλει το
δεντράκι μου τις ρίζες του από συνδετήρες
θα τις κάνει εξηνταδύο πόδια
και θα τρέξει back to me.
τότε
θα είναι που θα ’χει στ’ αλήθεια
γεννηθεί.-
