μισή ανάσα και
μουσκεμένα δάχτυλα.
τρια..δύο..ένα…..μηδέν!
χείλη ανοιχτά κάτω
από παλάμες που παλεύουν να τα κλείσουν
τικ..τοκ..τικ…..
ηλεκτρισμένα
δευτερόλεπτα, και κόρες διεσταλμένες ,
αέρας από θάλασσα να
φουσκώνει μαλλιά ιστιοφόρα.
υπομονές γριές, με αιτία. και αρνήσεις χωρίς,
σαν του αυγούστου νερό από λάστιχο
που προσπαθεί να μην εξατμιστεί σε τσιμέντα
που καίνε.
….φτερά χαρακωμένα
από λόγια ακατάληπτα
δε γεννηθήκανε για να
πετάξουν αλλά για να χαρακωθούν
και μόλις το κάνανε,
αρχίσαν να πετάνε, σα να΄χανε γεννηθεί μόνο γι αυτό
άλλη μισή αναπνοή και
χέρια που σφίγγονται να κρατηθούνε από σάρκα
στη μέση μουσικές και αρώματα
στα υψώματα όρια…
ανεξερεύνητα στην πράξη αλλά χιλιοπαρμένα στο
μυαλό.
σεντόνια τρύπια,
αφόρετα για χρόνια
ακόμα όμως με σκιά-υγρό
αποτύπωμα στη μια μεριά.
μαύρες σατέν κορδέλες
σε ουρανό που ξημερώνει
χαμόγελα ζεστά από φιλιά κλεμμένα και πνιχτά
σπρωξιές καλέσματα
και διωξίματα ικεσίες
για αγγίγματα όμορφα…
όταν συμβούν
μηνύματα…..λόγια
τρία…δύο…ένα…..μηδέν
κουμπάκια μαγικά, κόκκινα
σαν εμ εν εμς και φωτεινά σαν περιπολικά
ώρες πρωινές, μικρές,
τεράστιες
τικ..τοκ..τικ..τοκ
φυτίλι αναμμένο,
στο ένα χέρι ο
αναπτήρας, στο άλλο ο λαιμός σου
…μπουμ!
