Σήκω!
Κάνε ότι κάνουν οι άνθρωποι.
Αυτό κάνουν..σηκώνονται. Και προχωρούν.
Κοιτάνε πίσω οι άνθρωποι, οδηγούν βουρκωμένοι, στέκονται σε σταυροδρόμια και ψάχνουν να βρουν φως σε παράθυρα, μετράνε σκιές και φαντάζονται μεταφράσεις.
Φύγε!
Φεύγουν οι άνθρωποι. Για πάντα ή για λίγο μόνο, αλλά πες, τι είναι πιο πάντα από το λίγο? Πονάνε οι άνθρωποι, προδίδουν και προδίδονται, ματώνουν, πεθαίνουνε
Κυλιούνται στην άμμο και μετά την τινάζουν από πάνω τους με μανία, σα να μην την ήθελαν ποτέ. Κολυμπάνε γυμνοί, γιατί το νερό κρύβει καλύτερα από κάθε ύφασμα, πνίγονται και δίνουν το φιλί της ζωής, καίγονται στον ήλιο.
Κι ύστερα γίνονται ένα οι άνθρωποι, σκάβουν ο ένας μέσα στον άλλον, τρώγονται και ξεδιψάνε, κανιβαλίζονται. Κι ύστερα χάνονται οι άνθρωποι και γίνονται ξένοι. Για πάντα.
Πες αλήθεια!
Κι ας λένε ψέματα οι άνθρωποι. Κι ας λένε ψέματα σε όσους αγαπούν, για να μην τους χάσουν..και ας τους χάνουν. Κι ας λένε ψέματα και σε αυτούς που τους αγαπάνε, γιατί καλά να πάθουν που έτσι τους αγαπάνε, με το ψέμα τους.Εσύ μόνο πες αλήθεια.
Ψέματα…δεν αγαπούν οι άνθρωποι. Τα σκυλιά, οι γάτες, ναι. Οι άνθρωποι όχι. Μόνο μιλάνε με τραγούδια, μόνο σιωπούν με κραυγές. Μόνο βγαίνουν τα βράδια ραντεβού λες και θα σωθούν. Και δε σώνονται. Μόνο υπάρχουν, έτσι, για να περνάνε τα χρόνια, για να χάνονται, για να έχουν να λένε «τώρα είναι αργά»
Δεν είναι αργά.Θυμήσου!
Κι ας μην θυμούνται οι άνθρωποι. Κι ας μη θέλουν να θυμηθούν.
Πηγαίνουν διακοπές οι άνθρωποι. Ξαναβρίσκονται και αγκαλιάζονται ξανά. Κοροιδεύουν και κοροιδευονται. Και επιστρέφουν.
Γύρνα .Ή και όχι.
Νομίζουν πως και αύριο θα είσαι εδώ οι άνθρωποι. Σίγουροι πως ο κόσμος δε θα μπορέσει να υπάρξει χωρίς αυτούς. Δίχως να ξέρουν πως τελικά ο κόσμος δεν θα μπορέσει να υπάρξει χωρίς εσένα.
Νομίζουν πως αλλάζουν. Οι άνθρωποι. Και παίρνει χίλιες αλλαγές μέχρι να καταλάβουν πως, όχι, δεν αλλάζουν.
Δεν. Οι άνθρωποι δεν.
…άλλαξε! Δεν έχει αύριο.-
