απελευθέρωση...

κόκκινος συναγερμός και μια αγέλη από στιγμές αδάμαστες.

como caballos de agua.

Σαν άλογα από νερό.

Ρευστά , μοναδικά, ανούσια…

δεν είναι αλλά σημαίνουν.

μαζί και σημαδεύουν

σπάνια στο σωστό σημείο, σχεδόν ποτέ με επιτυχία

σφραγίδες από πυρωμένο σίδερο στη λάθος μεριά του γοφού

πρίμα και μπάσα σε λάθος συχνότητες

στίχοι σε άλλη γλώσσα από την κανονική

όμορφα άσχημοι, τέλεια ατελείς

ιδανικοί για να τρυπούν μηνίγγια

σαν ώρες αντίστροφες σε ρολόγια του Νταλί

σαν τρία που την κοπάνησε από δεξιά και ζευγαρώνει με το εννιά

άναρχα και παράνομα, ξεδιάντροπα και παρα φύσιν, μαγικά και ονειρικά.

σαν χορός ημιτελής και παλάμη που φοβάται να πιέσει τα πλευρά.

σαν πουκάμισο γαλάζιο και σκούρο φόρεμα ξυπόλυτο.

Για κάθε φορά που δεν κατάλαβες

χτίζω άλλες δυο που δε θα καταλάβεις

να τις φωλιάσεις στη τσέπη του παλτού

και να τις ψάξεις πάλι σαν σταφίδες όταν θα έχει παγωνιά

να με ταίσεις, 

μόνο για να ακουμπάν τα δάχτυλα στα χείλη μου,

να με χορτάσεις 

για να ζεσταθώ και να σε κάψω.

άσε με..

Όχι εσύ.

Όχι μηνύματα, όχι λόγια.

Χριστούγεννα όχι.

Ιδρώτας μόνο και μισόλογα. Βλέμματα μισά.

Μέρες άδειες και μήνες υπομονής. Υποσχέσεις ακάλυπτες.

Καπνός από φουγάρα εργοστασίων, βαρύς και στέρεος.

Αυλές από λαμαρινάδικα και σκοτάδια που έρχονται και φεύγουν.

Φώτα σε χωματόδρομο και σημάδια στα γόνατα.

Αγάπες όχι, ούτε φωτογραφίες ασπρόμαυρες.

Στιγμές.

Τοίχος άγριος να ματώνει πλάτες

Πόρτες βαριές, γυάλινες όχι.

Κλειστές, όχι μισάνοιχτες.

Χρώμα και μουσικές, καφέδες και κομμάτια σοκολάτας.

Ξυπνήματα και καληνύχτες.

Δεμένα μάτια. Χέρια φυλακισμένα.

Ζωγραφιές ανεξίτηλες. Καπνός και οινόπνευμα.

Αλητεία. Ομορφιά.

Αγγίγματα αιώνες πριν και λέξεις που καίνε.

Όχι εμείς.

Εμείς όχι.

Εσύ.Εγώ.-

αναπτήρας blues..

hey Mona…tell your sister I’m waitin’ outside

  tell her I’m in the mood for a ride

you know I love you yes I do,

  but your sister makes love a lil’ better than you….

σχεδόν ευτυχία, ένα κεφάλι πάνω από όλους. 

Δέρματα μαύρα και κρίκοι που αστράφτουν.

 Επικίνδυνες, αόρατες χορογραφίες και χείλη μισάνοιχτα. 

Ιδιοκτησία. Κυριαρχία.

 Υποταγή απόλυτη. 

Ανάσες στεγνές και βλέμματα ιδρωμένα που ματώνουν πλάτες, 

σε κόκκινες ουλές που διψούν για  αλκοόλ. 

Ρούχα-υποσχέσεις, που δόθηκαν για να μην εκπληρωθούν,

 συντριβάνια από βρώμικο καπνό και ακριβά αρώματα. 

Τζάμπα. Καλύπτονται από την μυρωδιά που αναδύουν οι λέξεις

 όπως εκρήγνυνται σε εκπαιδευμένα αυτιά.

 Ψέματα όμορφα παντού,

 σαν εξονυχιστικώς μελετημένα τυχαία αγγίγματα. 

Χαμηλά στη μέση. 

Πίσω απ’τα γόνατα. 

Στους καρπούς, που είναι νόστιμοι και απαγορευμένοι

 και τυλιγμένοι σε σατέν κορδέλες, 

εικόνα ανθρωποθυσίας στις μικρές νυμφομανείς θεές

 που μας κληρώνουν τις νύχτες που θα ζήσουμε ο καθένας, 

ανάλογα με τα φεγγάρια που εξουσιάζουν την παλίρροια ανάμεσα στα πόδια τους. 

Αλήθεια μία, μια πυρωμένη μπάλα αγκαθωτή

 που πάει κι έρχεται περιοδικά μπροστά στα μάτια, 

σαν ρολόι υπνωτιστή 

και αφήνει αίμα στα χείλη και κόκκινα χαμόγελα 

που ο ήλιος του επόμενου συμβατικού πρωινού ούτε καν σκέφτεται να ξεθωριάσει.

 Ήχοι μονότονοι και γεύση γλυκειά όχι άλλο,

 γιατί ευτυχώς, ένα καλοκαίρι, 

κάποιος γέμισε μικρές κόκκινες πιπεριές το βάζο με τη ζάχαρη 

και φεύγοντας άφησε ανοιχτό το ράδιο. 

Σε έναν σταθμό. 

Που αντί να περιμένει τα τρένα να περάσουν, 

φοράει όμορφες ράγες και βγαίνει τις νύχτες να τα βρει 

και τραγουδάει βραχνά στιχάκια γραμμένα σε θρανία. 

Λειτουργίες απλές, σαν αναπτήρας. 

Πατάς, ανάβει. 

Κι αν είσαι τυχερή, σβηστός, 

στην τσέπη σου κρυμμένος,

 ανάβει ακόμα πιο πολύ.

πυροτεχνήματα, γκαζάκια, sms.-

μισή ανάσα και μουσκεμένα δάχτυλα.

τρια..δύο..ένα…..μηδέν!

χείλη ανοιχτά κάτω από παλάμες  που παλεύουν να τα κλείσουν

τικ..τοκ..τικ…..

ηλεκτρισμένα δευτερόλεπτα, και  κόρες διεσταλμένες ,

αέρας από θάλασσα να φουσκώνει μαλλιά ιστιοφόρα.

  υπομονές γριές, με αιτία.  και αρνήσεις χωρίς,

 σαν του αυγούστου νερό από λάστιχο

 που προσπαθεί να μην εξατμιστεί σε τσιμέντα που καίνε.

….φτερά χαρακωμένα από  λόγια ακατάληπτα

δε γεννηθήκανε για να πετάξουν αλλά για να χαρακωθούν

και μόλις το κάνανε, αρχίσαν να πετάνε, σα να΄χανε γεννηθεί μόνο γι αυτό

άλλη μισή αναπνοή και χέρια που σφίγγονται να κρατηθούνε από σάρκα

στη μέση μουσικές  και αρώματα

στα υψώματα όρια…

 ανεξερεύνητα στην πράξη αλλά χιλιοπαρμένα στο μυαλό.

σεντόνια τρύπια, αφόρετα για χρόνια

ακόμα όμως με σκιά-υγρό αποτύπωμα στη μια μεριά.

μαύρες σατέν κορδέλες σε ουρανό που ξημερώνει

 χαμόγελα ζεστά από φιλιά κλεμμένα και πνιχτά

σπρωξιές καλέσματα και διωξίματα ικεσίες

για αγγίγματα όμορφα… όταν συμβούν

μηνύματα…..λόγια

τρία…δύο…ένα…..μηδέν

κουμπάκια μαγικά, κόκκινα σαν εμ εν εμς  και φωτεινά σαν περιπολικά

ώρες πρωινές, μικρές, τεράστιες

τικ..τοκ..τικ..τοκ

φυτίλι αναμμένο,

στο ένα χέρι ο αναπτήρας, στο άλλο ο λαιμός σου

…μπουμ!

τζειν μανσφιλντ και ο καταραμένος fredo

μπαίνοντας, ούτε είχα όρεξη για πολλά, ούτε πρόσεξα τίποτε αξιοσημείωτο. Ένα-τυπικό που ήθελε να φαίνεται μοντέρνο- καφέ, με 64 γεύσεις εσπρέσο και 27 χρώματα τσαί, πράσινα σκαμπώ και ποπ αρτ ταπετσαρίες, μια Δευτέρα πρωί, δύο βήματα από την πλατεία της Κατερίνης. Ούτε πονηρεύτηκα όταν με τράβηξε η χαρά από τη μύτη, και αντί να πάω στο μπαρ, έφυγα ευθεία στο ασανσέρ στο βάθος. Φυσιολογική παρόρμηση, σκέφτηκα, όχι και πολύ ασυνήθιστη για τα δεδομένα μου. Ανελκυστήρ παλαιού τύπου, αυτός που υπάρχει σε κάθε οικοδομή των 70s, πόρτα βαμμένη με μπεζ λαδομπογιά, δύο ραγισμένα τζαμάκια και ταμπελάκι άτομα 3. μπαίνω μόνος μου (δεν είμαι και πολύ σίγουρος) και πατάω το βρώμικο κομβίο με τον αριθμό 94… πάλι καμία  απορία και κανένας συνειρμός…τι πιο φυσιολογικό από μια ενενηντατετραόροφη οικοδομή στο κέντρο της κατερίνης, με ένα espresso bar με πράσινα σκαμπώ στο ισόγειο? Στο τέλος της ανοδικής διαδρομής, σαρανταπέντε λεπτά ή (με την ίδια πιθανότητα) δώδεκα δευτερόλεπτα αργότερα, ανοίγει η πόρτα και βγαίνοντας πατάω χόρτο ( γκαζόν, the American way, τύπου central park  και γήπεδο baseball), και όπου κοιτάω γύρω μου βλέπω ζευγαράκια να αγκαλιάζονται και παιδάκια με καπέλα να τρέχουν, καρότσια με hot dog και ένα σωσία του Michael Jackson ( η μήπως τον ίδιο?) με άσπρο μεσάτο σακάκι και διπλό κασετόφωνο στους ώμους που παίζει supremes.. ατάραχος κατρακυλάω το λοφίσκο, στην κορυφή του οποίου παραμένει παρκαρισμένος ο θάλαμος του ασανσερ, και κάπου στο βάθος ακούω θάλασσα και χαζοβλέπω σκούρα μπλε κύματα. Περπατάω στο χωμάτινο δρομάκι και στον ορίζοντα σκιές από ουρανοξύστες (μεγάλους όμως, με ένα εκατομμύριο διαμερίσματα ο καθένας), όχι πολλές, πέντε ή έξι, στην ίδια πλευρά μιας λεωφόρου εκατό μιλίων, που φαίνεται να χωράνε όλο τον πληθυσμό του μεγάλου μήλου. Υποθέτω πως σε ένα από αυτά τα διαμερίσματα είναι το στούντιο του andy , σε κάποιο άλλο το διαμέρισμα του woody allen , σε ένα πατάρι ηχογραφεί ο elvis   και σε μια κρεβατοκάμαρα καμιά δεκαριά ορόφους παραπάνω, η merilyn ψιθυρίζει «happy birthday Mr. President». Χαμογελάω με τα καρέ, σφυρίζω το «summertime» από Janis, αλλά ο ήλιος με θαμπώνει και μισοκλείνω τα μάτια σκύβοντας. Όταν τελικά τη βλέπω, είναι ήδη πολύ κοντά. Και πολύ αργά. Υβρίδιο τζειν μανσφιλντ και μίλα γιόβοβιτς στο πέμπτο στοιχείο, αέρινη και γήινη. πουά πουκάμισο, ανοιχτό όσο πρέπει και κόκκινα χείλη, χαμόγελο και μάτια ένα. Βγάζω τα ακουστικά (χωρίς να αναρωτιέμαι γιατί φοράει κανείς ακουστικά σε ανοιξιάτικη βόλτα στη Νέα Υόρκη, σάββατο πρωί) της τα φοράω ανάποδα στο λαιμό, κάνω το καλώδιο χαλινάρι και παίζουμε αλογάκι, σαν πολύχρωμη, αθώα διαφήμιση τσιχλόφουσκας των φίφτις... όταν ξανανοίγω κανονικά τα μάτια, την ακούω να με ρωτάει αν θέλω ζάχαρη..

no thanks, sugar!.. σφίγγω το φρέντο τρόπαιο στο χέρι και ξαναβγαίνω ηττημένος θριαμβευτής στη Μαρτίου, δίπλα στην πλατεία. κοιτάζω διερευνητικά το μικρό λευκό καλαμάκι και θυμάμαι ένα παλιό κόμικ στη βαβέλ που έλεγε για σκουληκότρυπες.-