Έμαθα να διαβάζω πριν το νηπιαγωγείο.Στην Πρώτη
μελετούσα καθημερινά την «Ακρόπολις» και τον «Ελληνικό Βορά»,στη Δευτέρα είχα
τελειώσει με τον Ιούλιο Βερν και η
προπαίδεια δεν ήταν πρόβλημα ποτέ. Η πανθομολογούμενη ευστροφία μου,
συνοδευόταν εξ αρχής από μια ευχάριστη προσωπικότητα, μια κοινωνικότητα
σαφέστατα πάνω από το μέσο όρο και τις απαραίτητες (και απολύτως
δικαιολογημένες) αρχηγικές τάσεις που ευτυχώς δε μείναν ποτέ ανεκπλήρωτες. Και
αυτά αφορούν μόνον το πνεύμα, γιατί ως γνήσιος Έλλην, είχα μια διακεκριμένη παρουσία και στον
αθλητισμό, σε μεγάλο εύρος αγωνισμάτων, από βουτιές στο σκάμα,μέχρι μπίλιες και
τούμπες με τα bmx.
Αυτή η δαφνοστεφανωμένη είσοδός
μου στον κόσμο, δε θα μπορούσε να μην είχε ανάλογη-αν όχι λαμπρότερη- συνέχεια
στην εφηβεία. Σε όλα τα προαναφερθέντα, προστέθηκε ένα πολύ καλό χαρτζηλικι,
μια απλοχεριά στη δόση της μεσογειακής ομορφιάς που μου αναλογούσε και μια
σπάνια δεινότητα στη ρητορική, για οποιοδήποτε θέμα και σε οποιοδήποτε πεδίο,
ανεξάρτητα αν υπήρχε ή όχι γνώση για να την υποστηρίξει. Η μίξη των τριών αυτών
συστατικών πασπαλισμένη με αρκετό late 80’s glitter και
σερβιρισμένη σε κολωνάτο ποτήρι με
μαρασκίνο και ομπρελίτσα,αναδείχθηκε σε δημοφιλέστατο κοκτέιλ στους κύκλους των
κορασίδων της εποχής και προσέθεσε ένα ακόμη πολύτιμο πετράδι στο φορτωμένο
στέμμα μου. Ναι,στέμμα…γιατί μιλάμε για κανονική διαδοχή,και ένα σωρό πλεονεκτήματα και προνόμια, από το dna μέχρι
τον ήλιο και από τα φράγκα μεχρι την
αρχαιοελληνική κατατομή, περασμένα από πατέρα σε γιο με αυστηρο κληρονομικό
δίκαιο.
Κάπου εκεί όπου τα δώρα των
προγόνων έφταναν στο peak,είπα να αρχίσω να
προσθέτω και γω λαμπρές σελίδες δόξας στο βιβλίο ώστε να αποδείξω ξανά το
μεγαλείο. Και φυσικά τα κατάφερα. Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία, ποιος θα σταθεί
ικανός να με μετρήσει? Πανελλήνιες και Πανεπιστήμιο, με κάτι ψιλοεκκρεμότητες
με το πτυχίο ακόμη,πράγμα απολύτως
λογικό αν σκεφτεί κανείς πόσο βαρετά είναι τα αποστειρωμένα αυτά
ιδρύματα για ένα πνεύμα γενναίο και μοναδικό σαν αυτό που κουβαλάω. Οικογένεια
και Σπίτι..εντάξει, όχι καινούργιο, μια ψιλοανακαίνιση στης γιαγιάς, γιατί και
την αρμόζουσα τιμή πρέπει να αποδίδουμε στην ιστορία, και προσοχη να δείχνουμε
στην υπερεκτίμηση των υλικών και των ανέσεων. Μακριά από εμάς τους περιούσιους
οι νεοπλουτισμοί. Όσο για δουλειά και καριέρα, ε, δε θέλησα να το τραβήξω και
πολύ, μετριοπαθής ων, αρκέστηκα σε ένα οκτάωρο πενθήμερο με μίνιμουμ
απαιτήσεις.
Οι
επιδόσεις στον αθλητισμό συνέχισαν να εντυπωσιάζουν. Εκτός από το κολύμπι
(κυρίως σε beach και pool bars,όχι στη
θάλασσα) και το ποδόσφαιρο (champions league και pro evolution), η
ενασχόληση με το texas hold’em με
απογείωσε. Όχι financially…όχι. Εκεί ομολογώ πως
υπήρξαν κάποιες ελεγχόμενες απώλειες που καλύφθηκαν εύκολα με «διευκολύνσεις»
από συναδέλφους και την ίδια την επιχείρηση, τις οποίες δε χρειάστηκε να ζητήσω καν μιας και ήταν τιμή τους μέγιστη
που καθόμουν στο ίδιο τραπέζι μαζί τους ή που χρησιμοποιούσα το χώρο τους (εντάξει,και
τα λεφτά τους) για να ξεδιπλώσω τις αρετές μου στο bluffing και τη
θεωρία των παιγνίων. Η στιγμή της δόξης ήρθε όταν η επιτροπή που συστήσαμε με κάτι φίλους από τα διπλανά
τραπέζια και τις καθαρίστριες του casino, χρησιμοποιώντας
επιστημονικές έρευνες σχετικά με τον εθισμό στο τζόγο και αξιοποιώντας
καλλιτεχνικα την έμφυτη κλίση μου στη δημιουργική ασάφεια, κύρηξε οποιαδήποτε
απαίτηση τρίτων άκυρη και επονείδιστη και αποκατέστησε την ιστορική αλήθεια.
Παγκόσμια αναγνώριση!!! Τίποτε λιγότερο
από ότι θα περίμεναν οι ένδοξοι πρόγονοι,έστω και σε άλλο τομέα.
…και έτσι όπως κάθομαι
στην κάσα από τις μπύρες και χαζέυω τη θάλασσα, δε μπορώ να μη χαμογελώ με
αυταρέσκεια κάθε φορά που σκέφτομαι τη στιγμή που τους βροντήξαμε την πόρτα στα
μούτρα και μείναμε απ’έξω. Μόνοι μας,αλλά τόσο μοναδικοί και υπέροχοι,απαλλαγμένοι
από δουλειές και ιδιοκτησίες, αφοσιωμένοι πλέον στα ουσιώδη της ζωής. Περάσαν
χρόνια από τότε αλλά ποτέ δεν έπαψα να θαυμάζω τον εαυτό μου κάθε φορά που
κοιτιέμαι στον καθρέφτη (γιατί τον καθρέφτη τον κοιτάς,δεν τον βλέπεις), έτσι
όπως μοιάζω πλέον του Σωκράτη, με τα μούσια και το μεγάλο μέτωπο, και του
Διογένη που ένα πιθάρι ήταν παραπανω από αρκετό. Ούτε και μετανιώνω φυσικά για
τίποτε… άλλο αν ξεφεύγει κανένα δάκρυ όποτε ανοίγω φάκελο απ’την Αμερική γεμάτο
με πεντοδόλλαρα και φωτογραφίες του παιδιού. Από συγκίνηση και περηφάνεια είναι
για αυτά που του ‘χω κληροδοτήσει.-
*γιατί κάθε Έλληνας είναι μοναδικός, ακριβώς όπως πας μη Έλλην βάρβαρος.
