hey Mona…tell your sister I’m
waitin’ outside
tell her I’m in the
mood for a ride
you know I love you yes I do,
but
your sister makes love a lil’ better than you….
σχεδόν ευτυχία, ένα
κεφάλι πάνω από όλους.
Δέρματα μαύρα και κρίκοι που αστράφτουν.
Επικίνδυνες,
αόρατες χορογραφίες και χείλη μισάνοιχτα.
Ιδιοκτησία. Κυριαρχία.
Υποταγή
απόλυτη.
Ανάσες στεγνές και βλέμματα ιδρωμένα που ματώνουν πλάτες,
σε κόκκινες
ουλές που διψούν για αλκοόλ.
Ρούχα-υποσχέσεις, που δόθηκαν για να μην εκπληρωθούν,
συντριβάνια από βρώμικο
καπνό και ακριβά αρώματα.
Τζάμπα. Καλύπτονται από την μυρωδιά που αναδύουν οι
λέξεις
όπως εκρήγνυνται σε εκπαιδευμένα αυτιά.
Ψέματα όμορφα παντού,
σαν
εξονυχιστικώς μελετημένα τυχαία αγγίγματα.
Χαμηλά στη μέση.
Πίσω απ’τα γόνατα.
Στους καρπούς, που είναι νόστιμοι και απαγορευμένοι
και τυλιγμένοι σε σατέν
κορδέλες,
εικόνα ανθρωποθυσίας στις μικρές νυμφομανείς θεές
που μας κληρώνουν
τις νύχτες που θα ζήσουμε ο καθένας,
ανάλογα με τα φεγγάρια που εξουσιάζουν την
παλίρροια ανάμεσα στα πόδια τους.
Αλήθεια μία, μια πυρωμένη μπάλα αγκαθωτή
που
πάει κι έρχεται περιοδικά μπροστά στα μάτια,
σαν ρολόι υπνωτιστή
και αφήνει
αίμα στα χείλη και κόκκινα χαμόγελα
που ο ήλιος του επόμενου συμβατικού πρωινού
ούτε καν σκέφτεται να ξεθωριάσει.
Ήχοι μονότονοι και γεύση γλυκειά όχι άλλο,
γιατί ευτυχώς, ένα καλοκαίρι,
κάποιος γέμισε μικρές κόκκινες πιπεριές το βάζο
με τη ζάχαρη
και φεύγοντας άφησε ανοιχτό το ράδιο.
Σε έναν σταθμό.
Που αντί να
περιμένει τα τρένα να περάσουν,
φοράει όμορφες ράγες και βγαίνει τις νύχτες να
τα βρει
και τραγουδάει βραχνά στιχάκια γραμμένα σε θρανία.
Λειτουργίες απλές,
σαν αναπτήρας.
Πατάς, ανάβει.
Κι αν είσαι τυχερή, σβηστός,
στην τσέπη σου
κρυμμένος,
ανάβει ακόμα πιο πολύ.
