ειμαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος στη Βαβυλώνα. Χορεύω κι έρχεσαι,γελάω και γελάς,και μόλις πάω να πω αυτό που σκεφτεσαι, αλλάζεις. Στη μια μου ακρη έχω τα πιο ψηλά και ομορφα και ιδανικά,στην άλλη τα πιο βρώμικα. Εκει ειμαι,εκει που συναντιούνται...και οι σπινθήρες κρατούνε τα χέρια μου ανοιχτά,πρωτα για να μην καω και ύστερα για να μη σ'αγκαλιάσω.Αναπνέεις στα μάτια μου και τα κρατάς υγρά, φυσάς καπνούς και κρύβεσαι από πίσω. Και στο ξημέρωμα,λιγο πιο μονη και λιγο πιο γεμάτη,γελας στο μαξιλάρι μου και χαίρεσαι για όλες αυτές τις αγκαλιές μου που έχεις γλιτώσει...
