έλα, άνοιξε
μάτια, ξεκίνα να μασάς τα χείλη σου και πάμε....
σήμερα θα μιλήσουμε για στίγματα
και για στιγμές και για σημεία στίξης.
τελείες –ειδικά αυτές τις πούστικες τις
άνω-
κόμματα ,που είναι από μόνα τους
η ρίζα του ιώτα που τους λείπει για να γίνουνε κομμάτια,
και τα
ερωτηματικά σου που τρελαίνομαι να ψαλιδίζω στις κορφές
για να τα βλέπεις για
θαυμαστικά.
Γιατί θαυμαστικά γεννήθηκαν, μόνο που δεν αρκέστηκαν στο να θαυμάζουν
και άρχισαν να ρωτούν, μέχρι που στραβολαίμιασαν
και έμειναν έτσι με το κεφάλι
να κοιτάει το πάτωμα..
Διαλυτικά, που δεν υπάρχουνε στ’αλήθεια, και είναι απλώς ένα ζευγάρι άνω τελείες,
που βαφτίζουν το
κενό ανάμεσά τους αναρχοαυτόνομο και του
δίνουν χώρο να φωνάξει.
( Εκεί φωνάζουμε, να ξες, ανάμεσα σε δυο τελείες )
Τριάντα
χρόνια πριν θα σου μιλούσα για δασείες και περισπωμένες,
αλλά το τριάντα είναι
νούμερο τρομακτικό,
ακόμα πιο πολύ και απ’τις στιγμές που αξίζουν να δασύνονται
και να περισπώνται,
οπότε τις καταργήσαμε και έτσι ένα μεγάλο κομμάτι της θεωρίας
είναι αυτομάτως εκτός ύλης…
ευτυχώς, γιατί αν ήταν να μιλήσουμε για ύλη,
δε θα
σου έλεγα ούτε για στιγμές και στίγματα,
γιατί αυτά είναι ύλη εκρηκτική που
κουβαλάει ο καθένας
κάτω απ’το δέρμα και πίσω απ’τα βλέφαρα ,
δε θα σου έλεγα
ούτε για ταξίδια και ούτε για τσιγάρα και για μουσικές,
που είναι και τα τρία
καπνός που ανεβαίνει γρήγορα
πιο ψηλά από κει που φτάνουνε τα δάχτυλα μας,
ούτε για
φόβους που κρύβονται πίσω από γέλια νευρικά.
κι αν ήταν να μιλήσουμε για
υπαρξιακά,
πάλι θα γύρναγα το θέμα στα πεζά και τα εύκολα,
στη βροχή και στα
σκοτάδια,
στα ξημερώματα , στα όνειρα,
και τελικά στα ζελεδένια πολύχρωμα
αρκουδάκια με γεύσεις φρούτων,
αυτά, που τα πορτοκαλοκόκκινα είναι πιο νόστιμα,
γιατί έχουν το χρώμα από φώτα αυτοκινήτου που
αναβοσβήνουνε για καλημέρες…
