Σε λίγο καιρό,οι νοικοκυρές θα μιλάνε για το φαγητό.Για κρεμμύδια και σάλτσες. Στα μπαλκόνια ή στο πεζοδρόμιο, με μια σκούπα στο χέρι, άλλοθι για τα ξένοιαστα πρωινά.
Στο κενό για διαφημίσεις θα χώνονται στο μαγαζάκι του υδραυλικού στη γωνία, έτσι, για δυο στιγμές στρίμωγμα στο καμαράκι με τους χαλκοσωλήνες.
Όσο προλάβουν, γιατί τα παιδιά σχολάνε στη μία.
Τα παιδιά ήπιαν το πρώτο τους τσιγάρο σήμερα (η μεγάλη και χάπια γιατί έχει βουνό μπροστά της με πανελλήνιες και έκτρωση).
Το αγάπησαν. Πολύ. Σχεδόν όσο σιχαίνονται το ζεστό φαγητό στη μία και τέταρτο. Για να το αντέξουν, πλένουν μετά τα πιάτα -άλλοθι για την αηδία στο βλέμμα- πριν κλειστούν στα δωμάτια για να διαβάσουν σναπτσατ.
Όσο προλάβουν, γιατί ο μπαμπάς σχολάει στις τέσσερις.
Μέχρι τότε -από τις επτά το πρωί- μιλάει για μπάλα και βυζιά, τρέχουν τα σάλια του και βγάζει θορύβους και αναστεναγμούς που κρύβονται από το βουητό του κλιματιστικού. Μηδενικό σαν μέσος όρος. Κι η γραμματέας του το ξέρει, αλλά τι να κάνει, τον ακολουθεί στο κουζινάκι και ακουμπάει τα χέρια στα ντουλάπια, ροζ βερνίκι, άλλοθι αθωότητας.
Ο περαστικός σταματά και χαζολογάει με τον υδραυλικό. Είναι σχεδόν Άνοιξη, επιτρέπεται. Ο υδραυλικός του λέει για τη μαμά και εκείνος του δίνει μια χαιδευτική γροθιά στον ώμο.
Χωρίς άλλοθι…συνενοχή.
Στις εννιά βλέπουμε όλοι μαζί τηλεόραση. Συνταγές και τσιγαρίσματα, ιστορίες επιβίωσης για να έχουμε να συζητάμε αύριο, ο καθένας στο μπαλκόνι του.Τριξίματα ακούγονται από τους χαλκοσωλήνες. Για λίγο ακόμη το ζεστό νερό θα ρέει μέχρι τον πέμπτο, να ζεσταίνει τις κρεβατοκάμαρες, άλλοθι για το κρύο παντού.
Πολλά άλλοθι για κανένα έγκλημα. Για μηδέν νεκρούς.
Οι καινούριες μέντες φύτρωσαν, λέω να κάνω μοχίτο και να σ’αγαπάω για πάντα.
Έυκολο φαίνεται.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου