Παίρνοντας τον υπόγειο για το Βορά
κάτι τον κάνει να ονειρεύεται....
Ανάμεσα στις στάσεις μοντάρει τη ζωή του, και δεν πετάει ούτε καρέ,
γιατί θα βγάλει και από το director´s cut ένα σημαντικό ποσό
-υποθήκη για την υστεροφημία του-
και πριν τελειώσει έχει ήδη γράψει το σενάριο για τα επόμενα
και είναι έτοιμος να βγει στους δρόμους,
και να φωνάξει,
και να κομματιαστεί
..μέχρι όλη η Γη να μυρίσει το άρωμά του.
Τραβιέται στις γωνίες και το κάνει ως το τέλος
εκατοστό-εκατοστό κερδίζει τις αδυναμίες του
και πριν προλάβουν να μαντέψουν την πορεία του
κλείνει τα μάτια και γίνεται διάφανο ολόγραμμα
δαγκώνοντας στα χείλη μια αρχαία προσευχή
που άλλοι τη λένε Αγάπη...
λίγο τον νοιάζει για τις λέξεις, λιγότερο ακόμα για τις έννοιες
όταν νοιώθει το παιδί που κουβαλάει στο δεξί του ημισφαίριο
να διεκδικεί το φως
....αυτό που εσύ λες Αγάπη.
Λίγο τον νοιάζει για τις λέξεις, γιατί αυτό που εκείνος ξέρει για αγάπη
τον τρωει σε κάθε στροφή
τον πνίγει
κι ακόμα πιο πολύ....τον γαληνεύει
Η Στιγμή.
Αυτό που όλοι μάθανε να λένε Αγάπη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου