φωτογραφία

νερό που τρέχει και αέρας κρύος.

στους τυχερούς όποιους δε μάτωσαν τα πέλματα απ’το κυνήγι του έρωτα,

ποτάμι κάτω από αψίδα πέτρινη στην πίνδο 

και τελευταία από μελτέμι αναπνοή ανάμεσα στα σκέλια των κυκλάδων….

άχρηστα κάτω άκρα για ζωή που ξοδεύτηκε μισή,

στηρίγματα άφθαρτα ,αχρησιμοποίητα, ατελή.

νερό που τρέχει και ήλιος ζεστός

 πολλών ατύχων

πληγή αγαπημένη,

καρφί σε δέντρο που στηρίζει αιώρα

να ακουμπάει το γέλιο  μετέωρο και κρουστό

να το πηγαινοφέρνει να χαζεύει η γη τον ίσκιο του,

γκρίζο σεντόνι να σκεπαστούν οι επόμενοι

που θα ‘ρθουνε φουριόζοι να ξαναχτίσουν την ψευδαίσθηση

πως όλα είναι δω.

κι αφού δεν είναι

θα τους κληρώσει να γεμίσουνε κι αυτοί τα αμπάρια

να βολοδέρνουν στη μεσόγειο μέχρι το αυριανό λιμάνι

σε κύκλο ανοιχτό που είναι πάντα σήμερα

νερό που έτρεχε, βρώμικο έλος

ήλιος χλωμός και αέρας πνιγηρός

-για τους πολλούς αυτά-.

στους τυχερούς όποιους δεν έδωσε χέρια ο Θεός

να προσπαθούν να τα γεμίσουν άσκοπα

να αρπάξουν τη στιγμή του διπλανού

ή να τα τρίβουν για να ζεσταθούν

ξημέρωμα σε παραλία με άγνωστη γυμνή μελαχρινή

βότσαλα γυαλισμένα και φύκια ξερά..

δώρο αρκετό η απώλεια

 και πολύτιμο

…για εδώ τουλάχιστον που δεν υπάρχουν και πολλά να αγγίξεις.