τι?

τι θυμάσαι πιο πολύ;Τι σε ζορίζει και τι σε καίει;Τι σε φτιάχνει και τι σε κάνει να δαγκώνεις το πάνω χείλος σου μέχρι να το δεις να ματώνει;Και αν δεν είναι η σκέψη μου που σου προκαλεί αυτή τη γλύκα και τη ζέστη, τη χαλάρωση,ίδια με σαββατιάτικο πρωινό Νοέμβρη, με συννεφιά σαν των ματιών σου και λερωμένα τζάμια από τη χθεσινή βροχή,και αν δεν είναι η τελευταία μου φορά που σε ακουμπούσα ακόμα ζωντανή στις άκρες απ’το δέρμα σου,έντονη και προδότρια,σαν αποτύπωμα από σοκολάτα στην πόρτα του ψυγείου,μπορεί να είναι η μυρωδιά σου από βανίλια μαύρη και στρόγγυλα κομμάτια σοκολάτας και μελιού,καπνός ιερός που μου ζαλίζει τα ρουθούνια και μου γεμίζει το μυαλό αδειάζοντας το,και με κάνει να πιστεύω πως με σκέφτεσαι όπως και γω.ναι,πες μου τι θυμάσαι πιο πολύ,αν όχι τη φωνή μου να ενοχλεί του κόσμου σου τους ήχους,σα βότσαλο σε λίμνη, σαν σφύριγμα από αέρα στα σύρματα έξω απ’το παράθυρό σου, αν όχι τις λέξεις που σκορπάω στα πόδια σου χρόνια τώρα, κάθε πρωί, σαν κύβους δωδεκάχρονου που σου ζητάει επίμονα να παίξετε,απλώς και μόνο για να το σιγουρέψει πως δε θα ξεχνάς.Άραγε τι να θυμάσαι πιο πολύ αν όχι τον ιδρώτα στη γραμμή της πλάτης σου και δυο πνιγμένες λέξεις,αν όχι τις κραυγές απ’τα χαμόγελα και τις ματιές και τα μισόλογα.Κι αν όλα ή αν και τίποτα ακόμα δε θυμάσαι,καθόλου δε θα με εμποδίσει αυτό να βρίσκω εσαεί μικρά χαρτιά,όμορφα σαν καταφύγια και κρύα σαν όλους τους Φλεβάρηδες πριν απ΄τον έναν,να τα γεμίζω λέξεις και χτυπήματα στο πληκτρολόγιο και να τα απλώνω ως τις τέσσερις γωνιές τους,να τα ασχημίζω και να τα ζεσταίνω, κι ύστερα να τα τυλίγω γύρω από χαλίκια,να τα στριμώχνω στην παλάμη μου όταν θα τρέχω κάτω απ’το μπαλκόνι σου,να τα πετάω στα τζάμια σου όταν  νομίζεις ότι πας να με ξεχάσεις.