δε βαριέσαι …. … θυμάται τον πατέρα της να την παίρνει στους ώμους, τριών χρονών, και να την τρέχει στο πεδίον του Άρεως να ακούσουν τον αντρέα να μιλάει για αλλαγή. Και τον οκτώβριο, τη θάλασσα από τις σημαίες και τα τραγούδια για ήλιους και καμπάνες. Και τη χαρά που ξύπναγε τη μάνα της να πάει για δουλειά από τις έξι, εργάτες, αλλά στην εξουσία και κυρίαρχος λαός. Ζιβάγκο και παρδαλά φορέματα και πρωτομαγιές στο κτήμα του θείου του φασίστα , που πάντα ξεκινούσαν όμορφα και τέλειωναν πριν την ώρα τους με βρισιές και μανιφέστα..
δε βαριέσαι…. δημοτικό σχολείο στα eighties, τενεκεδούπολη και φρουτοπία και παλιό αυτοκίνητο που γυάλιζε από καθαριότητα και αγάπη. Και ζόρια και μάζεμα τις δραχμές στο κουτάκι απ΄το νουνού για να βγει ο μήνας. Και μετά- να σκάσει ο δεξιός ο θείος που έπαθε σύνδρομο στέρησης εξουσίας- θυμάται τον μπαμπά να φοράει γραβάτα, να φεύγει μετά τις εννιά και να γυρνάει κατά τη μία, και κάθε δεκαπέντε να απλώνει τα χιλιάρικα στο κρεβατάκι της για να τη βλέπει να γελάει. Θυμάται έγχρωμη τηλεόραση και ατάρι, καινούργιο σπίτι και σούπερ κατερίνα, και κάθε Σάββατο βόλτα στις ταβέρνες και στα εξοχικά…
δε βαριέσαι.. .. σταμάτησε η μάνα απ’τη δουλειά και ο μπαμπάς κάθε χρόνο κέρδιζε εκατομμύρια και κιλά με πρόοδο γεωμετρική. θυμάται τον θειο που είχε τώρα μαλακώσει και μάλλον τους αγαπούσε πιο πολύ, λόγω ευημερίας και καλοπέρασης και επειδή ο μπαμπάς είχε βάλει το χεράκι του να φέρει τον δεξιούλη ξάδερφο από τον έβρο στην αθήνα σε θητεία 12μηνη
Και κυριακές –όλοι μαζί- στο σπίτι στο χωριό … δε βαριέσαι.. θυμάται τη μέρα που άκουσε για το βρώμικο 89 και της έκανε εντύπωση γιατί μέχρι τώρα η μόνη χρονολογία που ήξερε με επίθετο ήταν το χρυσό 87 με γκάλη και γιαννάκη και ελληνικές σημαίες στην ομόνοια και τον μπαμπά να μην αντέχει να την πάρει στους ώμους όπως τότε. Και τον θείο να χαμογελά γιατί γυρίσανε τα πράματα και ήρθε η ώρα τους να πιάσουνε ξανά τους χαρτοφύλακες και να περάσουνε καλά και τα δικά μας τα παιδιά. Στο μεσοδιάστημα, δε θυμάται πως, αλλά θυμάται, ….τις γειτονιές να γίνονται τσιμέντα και το φιλότιμο βόλεμα. Και το μέσον, νόμος. .. δε βαριέσαι .. λύκειο στα nineties, αγόρια, ρείβ και διάβασμα, όλο και λιγότερα χαμόγελα στο σπίτι και στο δρόμο, γιγαντωμένο το ανικανοποίητο αίσθημα.. κατά τη δεύτερη θητεία αντρέα, και παρά το ότι ο ξάδερφος φόρεσε κι αυτός γραβάτα και πήρε και κρατικό αυτοκίνητο , θυμάται που ο θείος μυήθηκε στην απόκοσμη εμπειρία του τριπλού μπαιπας και επέζησε, σοφότερος και εμφανώς αδυνατισμένος, για να αντέξει να ξοδέψει ότι είχε και ότι μπόρεσε να δανειστεί με υποθήκη το σπίτι στο χωριό, στη δεξίωση ( όχι το γλέντι φυσικά ) του γάμου των παιδιών
….δε βαριέσαι.. .. κινητά και golf 3, πάντειος και ντεμέκ αριστεροί αγώνες στην πανσπουδαστική, κασέτες από τους παράνομους στο πανεπιστήμιο με τερμίτες, παπακωνσταντίνου και μικρούτσικο, εξεταστικές και πορείες στο πολυτεχνείο αγκαλιά με τους γνωστούς της αγνώστους και μάσκες και μολότωφ.. ευημερία. Ευρώπη .. εκσυχρονισμός και πιο πολλά κινητά, και λάπτοπ και nova και στο σπίτι τα χαμόγελα όλο και πιο λίγα, αντιστρόφως ανάλογα με τους λογαριασμούς από τις πιστωτικές… London school of economics, και βόλτες στο soho, και παρέες πολυεθνικές που κάθε φορά που πήγαινε η κουβέντα στον ελληνικό σοσιαλισμό θυμάται να την κράζουνε και – τι κρίμα- θυμάται να μη διαφωνεί και να αλλάζει μέσα της ότι της είχε πει ο μπαμπάς για τον αντρέα και για τον κυρίαρχο λαό…δε βαριέσαι…. οικολογία και msn, καλοκαίρια στην Ελλάδα με τον ιρλανδό της, σε νησί και όχι στο σπίτι στο χωριό, γιατί είχε στο μεταξύ ρημάξει και πού λεφτά για ανά-ανακαίνιση. Και τηλεόραση… πολύ τηλεόραση, από βουλή και τσόντα ως τελεμάρκετινγκ.. θυμάται τον μπαμπά να κλαίει όταν του είπε πως παντρεύεται. Από χαρά και συγκίνηση. Κυρίως. Αλλά και από σφίξιμο και ζόρι που δεν μπορούσε ακόμα να της πει πως είχε φάει όλες του τις δραχμούλες στα κλωστήρια και τις κατασκευαστικές του ενενηνταεννιά. Ευτυχώς που ο -πρώην δεξιός νυν γιάπης- ξάδερφος ήτανε πλέον μεγαλοστέλεχος σε τράπεζα και μπόρεσε, παρά τον υπερδανεισμό να ξεπληρώσει στον πασόκο θείο τη χάρη από τη μη θητεία στα σύνορα… . δε βαριέσαι….θυμάται φυσικά και το γάμο της, τα νυφικά και τις υπερβολές και τα προσκλητήρια με κόστος όσο ένα γεύμα στις ταβέρνες την εποχή της αλλαγής και τον ιρλανδό της να μην καταλαβαίνει. Θυμάται και τις αγωνίες όταν μετά το master και έχοντας ακόμη πολύ Αγγλία μέσα της προσπαθούσε επί εξάμηνο για μια δουλεία ότιναναι…και αν πάλι δεν ήτανε ο ξάδερφος και πιο πολύ ο θείος –γέρος τώρα και παππούς, αλλά με <άκρες> στη δεξιά από το θείο έως τον ανηψιό- δε θα είχε βρεθεί ούτε αυτή η θεσούλα στην τράπεζα…
Δε βαριέσαι… υγεία να υπάρχει και θα τα βολέψουμε. Κορνίζα το πτυχίο και το μάστερ, δουλεία, δουλεία,δουλεία.. όλα καλά. Μέχρι που άκουσε το μπαμπά στην άλλη άκρη της γραμμής να αργοπεθαίνει και να κλαίει με λυγμούς και να της λέει για τη γυναίκα του ξαδέρφου που κάποιος προσπάθησε να την κάψει εν ώρα εργασίας αλλά δεν τα κατάφερε και τελικά την έπνιξε.. και πνίξαν το μυαλό της οι εικόνες, από τον αντρέα ως τον γκάλη, από τη σούπερ κατερίνα ως το soho, από το γάμο του ξαδέρφου ως τους γνωστούς της άγνωστους με τις κασέτες του μικρούτσικου, από τους ώμους του μπαμπά και τις σημαίες με τον ήλιο μέχρι τους ώμους που θα σήκωναν μεθαύριο τη γυναίκα του ξαδέρφου, αυτού που –σαν όλη τη γενιά του- έμαθε να βρίσκει αναπνοές μέσα στη βρώμα αλλά δε μπόρεσε να φανταστεί πως θα του έλειπαν μεσ’τους καπνούς…δε βαριέσαι…. Δε βαρέθηκες??
δε βαριέσαι…. δημοτικό σχολείο στα eighties, τενεκεδούπολη και φρουτοπία και παλιό αυτοκίνητο που γυάλιζε από καθαριότητα και αγάπη. Και ζόρια και μάζεμα τις δραχμές στο κουτάκι απ΄το νουνού για να βγει ο μήνας. Και μετά- να σκάσει ο δεξιός ο θείος που έπαθε σύνδρομο στέρησης εξουσίας- θυμάται τον μπαμπά να φοράει γραβάτα, να φεύγει μετά τις εννιά και να γυρνάει κατά τη μία, και κάθε δεκαπέντε να απλώνει τα χιλιάρικα στο κρεβατάκι της για να τη βλέπει να γελάει. Θυμάται έγχρωμη τηλεόραση και ατάρι, καινούργιο σπίτι και σούπερ κατερίνα, και κάθε Σάββατο βόλτα στις ταβέρνες και στα εξοχικά…
δε βαριέσαι.. .. σταμάτησε η μάνα απ’τη δουλειά και ο μπαμπάς κάθε χρόνο κέρδιζε εκατομμύρια και κιλά με πρόοδο γεωμετρική. θυμάται τον θειο που είχε τώρα μαλακώσει και μάλλον τους αγαπούσε πιο πολύ, λόγω ευημερίας και καλοπέρασης και επειδή ο μπαμπάς είχε βάλει το χεράκι του να φέρει τον δεξιούλη ξάδερφο από τον έβρο στην αθήνα σε θητεία 12μηνη
Και κυριακές –όλοι μαζί- στο σπίτι στο χωριό … δε βαριέσαι.. θυμάται τη μέρα που άκουσε για το βρώμικο 89 και της έκανε εντύπωση γιατί μέχρι τώρα η μόνη χρονολογία που ήξερε με επίθετο ήταν το χρυσό 87 με γκάλη και γιαννάκη και ελληνικές σημαίες στην ομόνοια και τον μπαμπά να μην αντέχει να την πάρει στους ώμους όπως τότε. Και τον θείο να χαμογελά γιατί γυρίσανε τα πράματα και ήρθε η ώρα τους να πιάσουνε ξανά τους χαρτοφύλακες και να περάσουνε καλά και τα δικά μας τα παιδιά. Στο μεσοδιάστημα, δε θυμάται πως, αλλά θυμάται, ….τις γειτονιές να γίνονται τσιμέντα και το φιλότιμο βόλεμα. Και το μέσον, νόμος. .. δε βαριέσαι .. λύκειο στα nineties, αγόρια, ρείβ και διάβασμα, όλο και λιγότερα χαμόγελα στο σπίτι και στο δρόμο, γιγαντωμένο το ανικανοποίητο αίσθημα.. κατά τη δεύτερη θητεία αντρέα, και παρά το ότι ο ξάδερφος φόρεσε κι αυτός γραβάτα και πήρε και κρατικό αυτοκίνητο , θυμάται που ο θείος μυήθηκε στην απόκοσμη εμπειρία του τριπλού μπαιπας και επέζησε, σοφότερος και εμφανώς αδυνατισμένος, για να αντέξει να ξοδέψει ότι είχε και ότι μπόρεσε να δανειστεί με υποθήκη το σπίτι στο χωριό, στη δεξίωση ( όχι το γλέντι φυσικά ) του γάμου των παιδιών
….δε βαριέσαι.. .. κινητά και golf 3, πάντειος και ντεμέκ αριστεροί αγώνες στην πανσπουδαστική, κασέτες από τους παράνομους στο πανεπιστήμιο με τερμίτες, παπακωνσταντίνου και μικρούτσικο, εξεταστικές και πορείες στο πολυτεχνείο αγκαλιά με τους γνωστούς της αγνώστους και μάσκες και μολότωφ.. ευημερία. Ευρώπη .. εκσυχρονισμός και πιο πολλά κινητά, και λάπτοπ και nova και στο σπίτι τα χαμόγελα όλο και πιο λίγα, αντιστρόφως ανάλογα με τους λογαριασμούς από τις πιστωτικές… London school of economics, και βόλτες στο soho, και παρέες πολυεθνικές που κάθε φορά που πήγαινε η κουβέντα στον ελληνικό σοσιαλισμό θυμάται να την κράζουνε και – τι κρίμα- θυμάται να μη διαφωνεί και να αλλάζει μέσα της ότι της είχε πει ο μπαμπάς για τον αντρέα και για τον κυρίαρχο λαό…δε βαριέσαι…. οικολογία και msn, καλοκαίρια στην Ελλάδα με τον ιρλανδό της, σε νησί και όχι στο σπίτι στο χωριό, γιατί είχε στο μεταξύ ρημάξει και πού λεφτά για ανά-ανακαίνιση. Και τηλεόραση… πολύ τηλεόραση, από βουλή και τσόντα ως τελεμάρκετινγκ.. θυμάται τον μπαμπά να κλαίει όταν του είπε πως παντρεύεται. Από χαρά και συγκίνηση. Κυρίως. Αλλά και από σφίξιμο και ζόρι που δεν μπορούσε ακόμα να της πει πως είχε φάει όλες του τις δραχμούλες στα κλωστήρια και τις κατασκευαστικές του ενενηνταεννιά. Ευτυχώς που ο -πρώην δεξιός νυν γιάπης- ξάδερφος ήτανε πλέον μεγαλοστέλεχος σε τράπεζα και μπόρεσε, παρά τον υπερδανεισμό να ξεπληρώσει στον πασόκο θείο τη χάρη από τη μη θητεία στα σύνορα… . δε βαριέσαι….θυμάται φυσικά και το γάμο της, τα νυφικά και τις υπερβολές και τα προσκλητήρια με κόστος όσο ένα γεύμα στις ταβέρνες την εποχή της αλλαγής και τον ιρλανδό της να μην καταλαβαίνει. Θυμάται και τις αγωνίες όταν μετά το master και έχοντας ακόμη πολύ Αγγλία μέσα της προσπαθούσε επί εξάμηνο για μια δουλεία ότιναναι…και αν πάλι δεν ήτανε ο ξάδερφος και πιο πολύ ο θείος –γέρος τώρα και παππούς, αλλά με <άκρες> στη δεξιά από το θείο έως τον ανηψιό- δε θα είχε βρεθεί ούτε αυτή η θεσούλα στην τράπεζα…
Δε βαριέσαι… υγεία να υπάρχει και θα τα βολέψουμε. Κορνίζα το πτυχίο και το μάστερ, δουλεία, δουλεία,δουλεία.. όλα καλά. Μέχρι που άκουσε το μπαμπά στην άλλη άκρη της γραμμής να αργοπεθαίνει και να κλαίει με λυγμούς και να της λέει για τη γυναίκα του ξαδέρφου που κάποιος προσπάθησε να την κάψει εν ώρα εργασίας αλλά δεν τα κατάφερε και τελικά την έπνιξε.. και πνίξαν το μυαλό της οι εικόνες, από τον αντρέα ως τον γκάλη, από τη σούπερ κατερίνα ως το soho, από το γάμο του ξαδέρφου ως τους γνωστούς της άγνωστους με τις κασέτες του μικρούτσικου, από τους ώμους του μπαμπά και τις σημαίες με τον ήλιο μέχρι τους ώμους που θα σήκωναν μεθαύριο τη γυναίκα του ξαδέρφου, αυτού που –σαν όλη τη γενιά του- έμαθε να βρίσκει αναπνοές μέσα στη βρώμα αλλά δε μπόρεσε να φανταστεί πως θα του έλειπαν μεσ’τους καπνούς…δε βαριέσαι…. Δε βαρέθηκες??
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου