εμείς..

εμείς οι μικροί...

εμείς οι ατέλειωτοι

με αυτή τη γλυκόπικρη μελαγχολία στην άκρη της γλώσσας

να θυμίζει απογεύματα αθωότητας

και βλεφαρίσματα ενοχής..

σου το ‘λεγα θυμάμαι

τίποτε δεν θα είναι ίδιο το χειμώνα

τίποτε

εκτός από τα χαμόγελα,

τα ναυάγια και τις πυρκαγιές,

εκτός από το σκάσιμο του παγωμένου νερού στα βλέφαρα

σταγόνες - παρακλήσεις για μια νύχτα

για δυο ώρες, μια στιγμή

ψυχρός αέρας από παράθυρο που χάλασε ανοιχτό

και κάθε φορά που σε τρυπάει στο λαιμό

σε σπρώχνει πιο κοντά στο ναι που περιμένω.

ναι, τίποτε δε θα είναι ίδιο το χειμώνα

ούτε και τα ασπρόμαυρα καρέ μες στο μυαλό σου

που όσο πιο αργά εναλλάσσονται

τόσο πιο όμορφα θα σε πονάνε στο στομάχι

χαμηλά

κάπου ανάμεσα

στο τελευταίο άγγιγμα μου που θυμάσαι

και στο αόρατο σημάδι που έχεις βάλει στόχο για το επόμενο.